بیماریِ لجبازی

یه سری صفات و ویژگی ها بین همه‌ی آدما هست. معمولاً همه‌ی آدما از دروغ بدشون میاد. از اینکه خودشون و نظرشون در نگاه دیگران مهم باشه رو خوششون میاد. از تهمت بدشون میاد. اما آیا همه‌ی آدما توی شرایط مختلف متوجه میشن خودشون چه عکس العملی رو نشون میدن؟ دارن تهمت می کنن؟ یا دروغ می گن؟ لجبازی می کنن؟ یا متوجه نیستن که دقیقاً دارن چیکار می کنن؟ راستش این روزا خیلی به این فکر می کنم که اگه همه مون از یه سری صفات خوشمون میاد و از یه سری دیگه بدمون میاد چرا موقع ارتباط با آدما به کار نمی گیریم؟ چرا بعد ها که کتاب می خونیم یا میخوایم سخنرانی کنیم یا یکی رو نصیحت کنیم به این چیزا فکر می کنیم؟ چرا واقعاً چرا؟

ارزش صفات

بعضی از صفات یا ویژگی‌ها میزان تلخیشون به حدیه که می‌تونه هر شیرینی‌ای رو بی‌اثر کنه. شما ممکنه ده تا ویژگی خوب داشته باشی اما همین یک صفت تلخ اجازه نمی‌ده که اون همه شیرینی به دل بنشینه یا ماندگار بشه. مثلا تندخویی از جملهٔ این صفت‌ها است.

یکی از این صفت‌هایی که می‌تونه زندگی و روابط انسانی بین آدم‌ها رو توی خانواده، محل کار یا هر رابطه‌ای برای آدم‌ها تلخ کنه همین لجبازی کردنه. شاید بشه گفت خودخواهی باشه اما واقعاً می‌بینی با اینکه شخص تموم زندگی و وجودش رو در ماده و معنا وقف مثلاً خانواده‌اش می‌کنه اما راضی نمیشه از انتظارات یا خواسته‌هاش کوتاه بیاد. مثلا «این کار باید همین الان و به این صورت انجام بشه» «این وسیله رو باید حتماً بخریم.» «این وسیله حتماً باید همینجا قرار بگیره.» «تنها چیزی که من میگم درسته والسلام.» «هر فکری به جز فکر من اشتباهه »…

تفکر بهتر از عبادت

مثلاً همین نوشته قبلیِ سایتم رو که لذتِ رنج هست رو به یکی فرستادم که بخونه تا نظرش رو بهم بگه و اگه خوب بود از این سبک داخل بیزینس شرکت استفاده کنیم و بر اون اساس محتوا بسازیم. چیزی که دیدم قضاوتِ زودهنگام بود. اون شخص بدون اینکه تمام متن من رو بخونه و ببینه دقیقاً چی نوشتم خیلی زود از تیتر برداشت کرد که الان تو راضی هستی؟ الان به جایگاهی رسیدی که این مطلب رو نوشتی؟ اولش یه مقدار مکث کردم بعد گفتم بله که راضی ام و خب حرفایی بینمون رد و بدل شد. ولی نکته مهم اینجا بود که چرا به خودش اجازه نداد متنم رو کامل بخونه؟

برنامه نویسی و روابط اجتماعی

برنامه نویسی به من یاد داده تو شرایط مختلف اول فکر کنم بعد تصمیم بگیرم یا حرفی بزنم یا نزنم. اینکه اگه الان من یه حرفی بزنم چه تاثیری روی روحیه طرف میذارم؟ آیا الان باید تشویق کنم؟ یا نصیحت؟ میدونی همیشه قبل هر کاری سعی کردم فکر کنم و همه جوانب رو بسنجم به نظرم وقتی میگم همه آدما نیاز دارن تا برنامه نویسی یاد بگیرن همینه تو برنامه نویسی باید حواست به تمام فرآیند الگوریتمی که می نویسی باشه توی همه شرایط چک کنی ببینه درست کار می کنه؟ با ماژول های دیگه هماهنگ هست یا نه؟ در کل اینکه نگاهمون به زندگی اگه عوض بشه و اون نگاهی که به پروسه برنامه نویسی داریم رو داشته باشیم زندگی ها و روابطمون خیلی بهتر میشه. برنامه نویسی هنر فکر کردنه نه تایپ کردن(بیل گیتس)

خودت رو با کسی مقایسه نکن، بهترینِ خودت باش